Kız çocukları genelde babalarına düşkündür. Annelerini de sevseler yine de babaları kız çocukları için bir başkadır. Her kız genelde ‘Benim babam benim kahramanım’ cümlesini kurar. Babam hiçbir zaman kahramanım olmadı benim. Ama annem; ah annem. O her zaman benim kahramanımdı.

Çocuk olduğum, farkına varamadığım durumlar oldu evet. Ama en çok babam gidince anladım kahramanımdı annem. Hayır ona ihtiyacım olduğu için değil, babam olmadığı için değildi kahraman olması. O daima vardı ve kahramanımdı. Sadece ben anlamamakta çok ısrarcıydım.

İçi acıya acıya, bilerek hata yapmamı ve onu üzmemi izledi benim annem. Kim yapabilirdi ki bunu? Çocuk diye geçiştirilebilecek yaşta da değildim. Babamı tercih etmiştim, annemin kalbine bir hançer saplamış, yetmemiş bir de kanırta kanırta çevirmiştim. Ama kan kusup kızılcık şerbeti içtim dedi annem. Sustu, ne istiyorsan yap dedi. Canımın yanacağını çok iyi biliyordu, bunu bildiği için öncesinden ve benden çok daha fazla canı yanıyordu ama yine de istediğimi yapmam konusunda bana engel olmadı.

Canım yansın diye değil. Biliyordu, gözümle görmezsem, yaşayarak tecrübe etmezsem ben hiçbir zaman öğrenemezdim ve hep inat ederdim. İsteğime saygı duydu, öğrenme şeklime saygı duydu. Haklı da çıktı, çok canım yanmıştı. Çok gecelerce ağlamıştım. Annem benim ağlama seslerimi duymak zorunda kalmıştı. Hayattaki en zor şeylerden biri olsa gerek, çocuğunun ağlamasına, canının yanmasına çaresizce bir şey yapamamak.

Biliyorum elinden ne gelse yapardı ama onun da elinden gelecek bir şey maalesef ki yoktu. ‘Ben sevilmeyecek biri miyim? Kötü bir evlat mıyım?’ diye dizine yatıp ağladığımda, sesinin ayrı elinin ayrı titrediğini hatırlıyorum. Onun gözünde öyle değildim ama beni buna nasıl ikna edeceğini bile bilmiyordu. Şimdi ona bunu yaptığım için üzülüyorum ama o an düşünebilecek gibi değildim.

Kaç yaşıma gelirsem geleyim hala minnacık bir bebeğim onun gözünde. Geçen ay dizimden ameliyat oldum, 8 aylık bebekmişim gibi nazladı beni. Duşa girmeme yardım etti, tuvalete gitmeme yardım etti, çorabımı giydirdi günlerce. Utanmasa kundaklardı bile canım annem.

Bin kez de dünyaya gelsem yine benim annem sen ol isterim. İyi ki benim annemsin, seni çok seviyorum.