Başkalarını mutlu edeceğim diye ne çok mutsuz oldum. Çoktan yerimi başkalarıyla dolduranları ne çok düşündüm. Kendi dertlerim de varken başkalarının derdini çözmek için ne çok çabaladım. Gitmek isteyenlere ne çok dur dedim ve önlerine engel koydum. Beni sevmeyen insanları ne de çok sevdim. Bana öylesine değersiz hissettirmelerine rağmen ne çok değer verdim ve de ne çok değerli hissettirdim. Başkalarına ve başkalarının bir şeylerine yetişmek için kendime ne çok geç kaldım. Anlamazdan gelen, anlamayan insanlara ne çok anlatmaya çalıştım kendimi.

Tüm bunların farkına vardım ve farkına vardığım an büyüdüm. Şimdi en önemlisi, kıymetlisi benim. Fedakarlık, değer vermek, önemsemek sandığım şey kendime haksızlıkmış meğer nihayet anladım. Önce ben demeyi, önce kendi derdimi dinlemeyi öğrendim. Hayır diyebilmenin kötü bir şey olmadığını kabul ettim.

Şimdi sıra sizde!