Eski bir bakandan bir konferansta konuşma yapması istendi. Elinde karton kahve bardağı ile kürsüye gelen eski bakan konuşmasına başladı. Fakat aklı başka yerdeydi ve bu biraz anlaşılıyordu. Bir iki cümle kurduktan sonra duraksadı ve kahvesinden bir yudum alarak bir süre bardağını kaldırıp baktı.

Derin bir nefes alarak “Ne düşünüyorum biliyor musunuz?” diye sordu. Sonra başladı anlatmaya:

“Bu konferansta geçen yıl yine aynı kürsüde konuşmuştum. Bugünden farklı olarak o zaman hala bakanlık görevim sürüyordu. Buraya gelirken bana bussiness class bileti alınmıştı, havaalanında beni bekleyen bir limuzin ve takip eden bir araba bekliyordu. Otele gittiğimde otel müdürü beni otel kapısında karşılamış ve kral dairesine kadar eşlik etmişti. Ertesi sabah inişimi lobide bekleyen bir ekip vardı.

 Havaalanından beni alan limuzin ile de beni bu salona getirmişlerdi. Beni özel bir kapıdan içeri almışlardı. Çok şık bir bekleme odasında beklerken porselen bir bardakta kahve ikram etmişlerdi. Sonrasında beni salona aldıklarında en ön sırada bana ayrılan yerime geçmiştim. “

Seyircilere bir süre gülümseyerek bakan eski bakan, derin bir nefes alarak devam etti:

“Bu yıl karşınızda bir bakan olarak yer almıyorum. Dün buraya kendi ödediğim uçak bileti ile uçtum. Havaalanında beni kimse karşılamadı ve otele taksi ile geldim. Odama kendim çıktım ve buraya gelirken de yine taksi ile geldim. Güvenlikten geçtiğim bir kapıdan girdim ve kimliğimi alıp listede olup olmadığımı kontrol ettikten sonra salona alındım. Sonrasında da bulabildiğim bir yere oturdum. Canım kahve isteyince bir görevliye sordum ve bana dışarıda bir kahve makinası olduğunu söyledi. Ben de çıkıp şu gördüğünüz karton bardağa kahveyi kendim koydum. “

“Sanıyorum geçen yıl sunulan porselen bardak bana değil, makamıma sunulmuştu. Benim asıl bardağım işte bu.” Konuşmanın bu noktasında seyirciler gülüp alkışlarken bakan kahve bardağını kaldırıp gösterdi ve şunları söyledi:

“Size verebileceğim en iyi ders budur. Bütün o övgüler, hizmetler, avantajlar rütbeniz, rolünüz, makamınız içindir. Size ait değildir. Ve bir gün görevinizi bitirdiğinizde porselen bardağınızı yerinizi alana verirler. Çünkü aslında hep layık olduğunuz karton bardaktır.”

Simon Sinek’in ‘Leaders Eat Last’ kitabından alıntıdır.