Bazen anlatmak istediklerinizi hiçbir söz öbeği anlatmaya yetemez. Çok şey söylemek isteyip, derin bir iç çekebilirsiniz sadece. Ansızın aklınıza gelince içinizi burkan, gözlerinizi dolduran şeyler vardır. Anılar, sözler, kişiler…

Benim boğazımı düğüm eden, çok özlediğim, gözlerimi dolduran iki adam var. Biri dedem, biri eniştem. Bu sabah ansızın hatırlayıp özledim. Hiçbir sebebim yok, sadece özledim.

Dedemi anlat anlat bitiremem. Kendine ait sözleri, kendine has davranışları, yufka yüreği. Çok erken bırakıp gitti bizi. İnsanın gözü seneler de geçse o evin balkonunda dedemi arıyor işte. Siz bilmezsiniz ama yarım litrelik pet şişelerinden hala rakı kokusu gelir benim burnuma. Ağzını yüzünü buruştura buruştura içerdi. Bakkala gönderir, para üstüyle hep bir şeyler almamıza izin verirdi. Biz giderken ayrı, gelirken ayrı ağlardı.

Bir de televizyonun tam karşısında o yusyuvarlak kel kafasını dayadığı yerde başının izi kaldı. Bir baş izini sever mi insan? Sever…

Bir de bana babalığın en güzel halini yaşatan canım eniştem tabii. Kendi kendine dert edinir, her gün arayıp aramadığını sorardı. Her gün bir yeni hikaye anlatırdı. Her zaman oturduğu bir koltuğu, bir de bana hatıra kalan yeşil hırkası vardı. Ben ikisinin de hırkasını saklıyorum. Dışımı her şey ısıtabilir ama içimi ısıtan yalnızca iki hırka vardır.

Bana elinden gelse dünyaları verecek olan canım eniştem, ufakta olsa her gün mutlaka bana verecek bir şey bulurdu. Hiçbir şey bulamadı mı? Hani o şu on kuruşluk sakızlar var, bakkalların para üstü olarak verdiği. Eniştem bana her gün sakız verirdi. Ceplerim hep sakız dolu olurdu.

Sonrasında o sakızlardan hiç çiğneyemez oldum ama onu ne zaman ziyarete gitsem ben de hala ona bir tane sakız götürür, ayak ucuna bırakırım.