Hep yarınlar için yaşıyoruz. Yarınları güzelleştirmek, yarın rahat etmek için. Peki ya bugün? 

"Anı Yaşa" bıdı bıdısı etmiyorum size burada. Ama yoksa zamanınız, bunu bilmiyoruz ki hiçbirimiz. O işi yapmak, o cümleyi söylemek, o yere gitmek için ya yarınımız yoksa? Belki de karşımızdakinin o kadar zamanı yoktur belki... 

Tüm bunların dışında, neden şimdi değil de başka zaman? Nefes alıyorsak umut var demekse, neden erteliyoruz ki? Bir şeyi o an aklınızdayken yapmadığınızda hep ertelemeye devam ediyormuşsunuz. Mesela ders çalışmak. Aklınıza ilk geldiğinde kalkıp çalışmazsanız, bir sonraki aklınıza gelişinde hep erteliyormuşsunuz.

ERTELEMEYİN!

Bu yazıya sebep olan kitap cümlelerini sizinle de paylaşıyorum belki sizi de etkiler ve ilham olur...

"Öyle çılgın ki; Adapazarı'na, babaanne giderken tuvalet aynasına 'Benimle evlen! Yoksa seni döverim' yazmıştın. Sana binlerce kez 'EVET' diyecektim... Adapazarı'ndan dönseydin..."

- 17 Ağustos depreminde ölen Z.K. anısına"