Düelloda namus, kavganın gerçekleşmesindeydi, sonuca bağlanmasın­da değil... Veya bu onur alışverişinde kavganın nedeni, tek bir kelime, fark­lı bir politik görüş veya komşunun eğri burnu olabilirdi. Eğri burun da korkusuzca çekilen silahla düzeltilir­di zaten. Ortaçağ düellolarında tanrı emriy­le de mücadele edilirdi. İnsanoğlu­nun, kendi sonsuz vahşiliğine her za­man geçirdiği kılıf olan "tanrı adına savaşmak", düello için de geçerliydi.

İşin ucunda ölüm olduğu için, "yük­sek gücün etkisine" inanılırdı. Otto von Bismarck, liberal politikacı Georg Freiherr von Vincke ile düelloya girmeden önce, hasmıyla akşam ye­meği yemek istemişti. Sonra, düello yerine vardıklarında sürekli bir dua mırıldanmış ve ateş ettikten sonra da "kendini tanrıya hiç bu kadar yakın hissetmediğini" belirtmişti...

İkili savaşın tarihi çok eskilere ka­dar gidiyor... Hatta, talihsiz Romalı gladyatörlere kadar... Ama düello, "aynı sınıftan insanların çok sıkı ku­rallara bağlı ölümüne mücadelesi" ol­maya, 17. yüzyılın mutlakiyetçi prenslerinin etkisinde başladı. Yasal olarak yasaklanmasına, hatta ölüm cezasına rağmen bu tür karşılaşmala­ra göz yumuldu, bazen de düellocular affedildi. Çünkü, devlet gücünü elle­rinde tutan prenslerin en son isteyece­ği şey, bu gücü kullanırken desteğini aldıkları sınıftan kişileri kızdırmaktı. Devletin bu "salıncak politikası" 20. yüzyıla kadar da değişmedi.

Avrupa'da Aydınlanma Çağı ile öğrenilen eleştirel yaklaşım düelloya uygulanınca, bu "şeref için dövüş­mek" meselesi halkın ilgi odağı hali­ne geldi. Eleştiri; övmek yerine, bü­tün erdemlerini kılıcın ucuna yerleştirmiş köhne zihniyete yönelmişti. Ama, Jean Jacques Rosseau bu fe­odal saçmalıkla ne kadar dalga ge­çerse geçsin, Weimar Cumhuriyeti'nden Goethe sesini yükseltiyor ve "İnsan yaşamının ne önemi var ki? Tek bir savaş binlerce insanı silip süpürüyor. Erdemin kaba kuvvete karşı ve ona rağmen ayakta tutulması çok daha önemlidir" diyordu.