Taubmann ve Richelieu zamanında soytarılık mesleğinin gerçek anlamı tamamen unutuldu. Yazarlar, özellikle de William Shakspeare, soytarı için bugüne kadar varlığını koruyan yeni bir imaj geliştirdi: Soytarı, çıplak gerçekleri söyleyen ve herkese ayna tutan biriydi. Ancak mutlakıyetçi sarayda hiçbir şey, gerçekten daha tehlikeli olamazdı. Gücü elinden alınmış soyluların kral tarafından arka planda tutulduğu bir ortamda, metresler egemenlik sürüyordu. Hatta bu sevgililer Fransa'da resmi bir unvana bile sahiptiler...

Ancak konumlarını, halk ve kilisenin düşmanlıklarına karşı sürekli korumak zorunda kalıyorlardı. Bir örümcek gibi, entrikalarla örülmüş bir yuvanın içinde oturuyorlardı. "Güneş Kral" XIV. Louis'nin (1643-1715) yanından hiç ayrılmayan L'Angely, kralın metresi için tehlikeli bir rakipti ve saray halkı için sürekli bir tehlike oluşturuyordu. Bir espri, insanı sarayın bir haftalık eğlencesine dönüştürebiliyor; küçücük bir laubalilik kariyer tehlikesi yaşatabiliyor; kötü bir dedikodu ise, bir yaşama mal ola¬biliyordu. L'Angely gücünün farkındaydı ve susması karşılığında yüksek paralar alıyordu. Onu atmayı başardıktan sonra saraya yeni bir soytarı alınmadı. Artık soytarılar daha çok opera ve tiyatrolarda boy gösteriyorlardı. Ancak, Aydınlanma Dönemi'nin filozoftan, soytarıları buralardan da dışladılar. Tiyatrolar ucuz bir eğlence yerine, insanların gelişmesine katkıda bulunan "ahlaklı oyunlar" sergilemeliydiler. Trajedi, komedi sanatını yok ediyordu.

Bu sırada yazarlar, saraylardaki israfı, espri ve hoşgörü ortamının kaybolup gitmesini eleştiriyorlardı. Ancak son saray soytarıları da eskimekten kurtulamadılar. Anlamını tamamen kaybeden bu meslekle ilgili eleştiriler, yeni bir insan tiplemesi ortaya çıkardı. İnsandan bir yandan şerefli olması bekleniyor, diğer yandan da bu şeref ayaklar altına alınıyordu. Aynı, yüksek donanımlı bir bilim adamını soytarı olarak sarayına alan Prusya kralı I. Friedrich Wilhelm'in yaptığı gibi... Kral, Jakob Paul Gundling'i 1718 yılında Bilimler Akademisine başkan olarak atadı.