Bu dönem, İngiliz, Fransız ve Hollandalıların, Yeni Kıta'yı yağ­malayan İspanyol ve Portekizlilere karşı doğal bir ittifak oluşturdukları dönemdi. Fransız korsan Jean Fleury, 1520 yılından itibaren, Amerika kıtasından geri dönen İspanyol gemi­lerine saldırmaya ve yağmalamaya başlamıştı. Önceleri çok büyük ka­yıplar veren İspanyollar, bütün gemi­leri biraraya topladılar ve yılda bir kez gidiş-geliş düzenlemeye başladı­lar. Bu konvoy, çok güçlü silahlarla donatılmış dev kalyonlar tarafından korunuyordu.

Ancak, İsponyollar çok büyük bir stratejik hata yapmış­lardı. Amerika'dan Eski Kıta'ya uza­nan deniz yolu üzerinde irili ufaklı çok sayıda ada bulunuyordu. Dev kalyonlar bu sığ ve kayalık sularda manevra kabiliyetini yitirdikleri için, ince ama hızlı korsan gemilerine yetişemiyorlardı. Yük gemilerini yağ­malayan korsanlar hızla uzaklaşıp, bu küçük adalara sığınıyorlardı. Ada sayısının çokluğu nedeniyle İspanyol ordusu bu bölgede tam güvenliği ve denetimi kuramıyordu. Nitekim, özellikle altın yüklü İspanyol gemi­lerine saldırmak ve yağmalamak öy­lesine bereketli bir iş haline gelmişti ki, bir süre sonra dünyanın tüm ser­serileri ve maceraperestleri Karaibler'deki bu küçük adaları doldurmaya başlamıştı.

Aslında, o günlerde İngil­tere'nin Dover, Hasting, Rommey, Mithe ve Sandwich gibi büyük li­manları da korsan yatağından başka birşey değildi. Francis Drake, Henry Morgan ve William "Captain" Kidd bu dönemin en ünlü, devletle bütün­leşmiş korsanlarıydı. Kralla işbirliği yapan korsanlar, genel olarak ya İn­cil'e, ya da baltaya el basarak yemin ediyorlardı.

Korsanların çetin koşullarda yaşa­dıkları bir gerçekti ama, bu durumu fazla abartmamak gerekiyor. Çünkü, o dönemde kral himayesinde korsan­lık yapanlar, çok katı disiplin kural­ları altında eğitilen donanma askerle­rinden daha rahattılar. Kralla işbirliği yapan korsanlar, genel olarak ya İn­cil'e, ya da baltaya el basarak yemin ediyorlardı.