Aşının işlevini ve ilk aşılama yöntemini keşfedenler Çinli­lerdir. Günümüzden 2000 yıl ön­ce çiçek hastalığına karşı, hasta kişinin vücudundaki yaraların kabuklarını toz haline getirip burun­larına çekiyorlardı. Bu yöntemle mikrop alma oldukça tehlikeliydi. Çünkü, hastalığın birdenbire ge­lişmesine, hatta ölümle sonuçlan­masına yol açabiliyordu. Buna rağmen "çiçeklenme " adı verilen bu önlem, 18. yüzyıl Avrupa’sında yaygın olarak kullanılıyordu.

Bu çağda, bir köy hekimi olan Edward Jenner, İngiltere'de çift­liklerde çalışan bazı genç işçilerin sanki aşılanmış gibi çiçeğe karşı bağışık olduklarını gördü. Bunların hepsinin, süt ineklerinden ge­çen ve çok hafif bir hastalık olan "inek çiçeği" virüsünü eldeki sıy­rıklar gibi yollarla aldıklarını sap­tadı. İnek çiçeği ile çiçek arasın­daki yakınlığı bulan Jenner, inek çiçeğine tutulanın çiçeğe yakalan­mayacağını düşündü.

1796'da bir çiftlik hizmetçisinin yaralarından aldığı virüs aşısını James Philipps'e verdi. Üç ay sonra da genç çocuğa çiçek virüsü bulaştırmaya çalıştı. Sonuç olumsuzdu. İnek çi­çeği aşısı çiçek hastalığına tutul­mayı önlüyordu. İşte aşı böyle doğdu. Bulaşıcı virüs hastalıklarına karşı bağışıklama yöntemlerini ise Louis Pasteur geliştirdi.