Fizikte "birinci ter­modinamik ilkesi" diye adlandırılan kavramı oluşturur. Bu kavram, 1850'ye doğru iki fizikçi, İngiliz Ja­mes P. Joule ile Alman Julius R. von Mayer, tarafından kesin şekilde orta­ya kondu: Enerji çeşitli biçimlerde (elektrik, mekanik, ısı vb.) kendini gösteren bir büyüklüktür; ama "de­ğer", yani niceliği daima korunur. Hiçbir şey, onu yoktan var edemez, vardan da yok edemez (enerjinin ko­runumu ilkesi).

Bu ilkeyi bilmeyen birtakım mucit­ler, yüzyıllar boyu, hem sonsuza dek çalışacak hem de kendi başına yüksel­mek için gerekli enerjiyi bulacak ma­kineler yapmaya çalıştılar. Ama bu iki istek birbiriyle uyuşmaz. Gerçek­ten de, bir makine "sürekli" çalışmaz. Çalışsa bile, bir gün mutlaka durur; o zaman da, buna sürekli denemez.

Sürekli hareket araştırmasında, yararsız, ama sürtünme sorunu çözmüş bir makine düşünelim... Bir süperiletkende dolaşıp duran elektrik akımı, buna iyi bir örnek oluşturur. Elekt­ronlar, daireler çizerek, süperiletkenin içinde yıllarca dönseler bile, bu hareket çok uzun bir sürede söz ko­nusu durumunu koruyamaz.

Alman fizikçi Rudolf E.J. Clausius'un 19. yüzyıl sonundaki çalışmala­rı, enerjinin büyük bir şiddetle dağıl­maya ve Evren'in "entropi"yi (içe kıvrılma) arttıran bu bozulma, yani "düzensizlik" yönünde evrilmeye gö­re düzenlenmiş olduğunu göstermişti. Clausius'a göre Evren "termik ölüm"üne doğru evrilmekteydi. Sı­caklık derecesinin her yerde aynı ol­ması durumunda, hiçbir şey hareket etmeyecek; ister sürekli ister kesintili hiçbir hareket olmayacaktı.