Saban, yeryüzünde uygarlığın gelişmesine neden olan en önemli araçlardan biridir. Tarih boyunca, birçok bölgenin yerleşim alanı haline gelmesi, ancak buraların sabanla fethinden sonra mümkün oldu. Sabanın icadından önce Ortadoğu'daki çiftçiler, toprağın yüzeyini odun parçaları ile deşerek ekilebilir hale getiriyorlardı. Bu yüzden ekim alanları, kısa süre içinde besleyicilerden yoksun hale geliyor
ve verimliliklerini yitiriyorlardı.

M.Ö. 3500 yıllarında sabanın bulunmasıyla bu durum değişti. Saban, toprağın karnını daha derinden yarıyor ve böylece, bitki köklerinin iyice derinlere inmesine ve kolayca beslenmesine olanak sağlıyordu. Bunun sonucu, olağanüstü bereketli bir hasattı. Ekim kolaylaşıp ürün bollaşınca, insanlar tarımdan başka işlere ve zanaatlara da yöneldiler.

Ayrıca, topraklan uzun süre verimli kalabildiği iyin ekim yaptıkları yerlere yerleştiler. Böylece, köyler ve kentler doğdu. Ortadoğu'nun yumuşak topraklarında, sabanın tahta bıçağı, rahatça derinlere inebiliyordu. Ancak, Avrupa'da bu kolay değildi. Bu nedenle, özellikle Kuzey Avrupa'da uygarlık çok ağır bir gelişim gösterdi. Ancak, M.Ö. 500 yılında sabana demir bıçağı takmayı akıl edebilen Avrupalı, bol ürüne kavuştu ve ondan sonradır ki, uygarlık konusunda Ortadoğu'yla yarışabilir hale geldi.