İlk selüloit Alexander Parkes tarafından üretildi. Selüloit, ilk kez İngiltere Birmingham'da, su geçirmez giysi­lerde kullanmak üzere 1856'da patentini almış olan Alexander Parkes tarafından üretildi. Selüloitten ilk yararlanılan alanlar­dan diğeri, bilardo topu ve takma diş yapımında ucuz fildişi muadili olarak kullanımıdır. Selüloidin esnekliği film endüstrisini mümkün kıldı. Sert cam plakalar projektörden akamaz. Diğer yandan selüloit hem çok yanıcıdır hem de çabuk parçalanır, bu yüzden sakla­ması zordur. Artık çok az kullanılmaktadır. Artık selüloidin yerini, (kâğıt hamurundan yapılan) selüloz asetat ve (bir petrol ürünü olan) poüetilen gibi daha dayanıklı plastikler almıştır.

Selüloz nitrat (ya da nitroselüloz), 1846'da altı yıl önce ozonu keşfetmiş olan Christian Schönbein tarafından tesadüfen keşfedildi. Schönbein, mutfağında nitrik ve sülfürik asitle deney yaparken bir şişe kırdı ve dökülenleri karısının pamuklu önlüğüyle sildi. Daha sonra bu önlüğü kuruması için kuzinenin üstüne koyunca önlük birden alev aldı. Böylece Schönbein, eski Çinlilerin icat ettiği baruttan sonra ilk yeni patlayıcıyı keşfetti.

Selüloitten yapılanlara verilebilecek en basit örnek: Pinpon topları ve yaka kolaları. Filmler artık selüloitten yapılmaz. Selüloit genelde ilk plastik olarak görülür. Teknik olarak ifade edecek olursak termoplastiktir, bu da her ısıtıldığında yeniden şekil verilebildiği anlamına gelir. Selüloit, selüloz nitrat ve kafurdan yapılır. Selüloz doğal olarak bitkilerin hücre duvarında oluşur. Kafur ise kafur ağa­cından elde edilir ve belirgin bir biçimde, hammaddesi olduğu naftalin gibi kokar.