Son derece gelişmiş yön bulma aletlerine ve elektronik cihazlara sa­hip uzay sondaları, boşlukta genellikle Güneş'i ve yıldızları izleyerek hareket ediyorlar. Bu uzay sondalarının üstünde dev güneş enerjisi panoları bulunu­yor. Bu sayede Güneş'ten sıcaklık alıyorlar ve bunu hareket için gerekli olan elektrik enerjisine dönüştürüyorlar. Bir noktadan bir noktaya gitmek için ise ya sahip oldukları kimyasal (hidrojen veya oksijen) motorlarından yararlanıyorlar ya da büyük bir hamle yapmak için gezegenler arasındaki çekim gücünü kullanıyorlar.

Gerçekten de sondalar önce dünyanın çevresinde­ki yörüngeye oturtuluyor­lar. Daha sonra "kurtuluş hızı" denen saniyede 12 ki­lometre ya da saatte 40 bin kilometre hıza ulaşıp, Dünya'nın yerçekimi gücünden kurtuluyorlar. Ardından, her keresinde daha büyük elips yörüngeler çizerek Dünya'dan uzaklaşıyorlar. Ancak, bir miktar yol aldık­tan sonra bu kez başka bir gezegenin çekim alanına giriyorlar. Kesin bir yörünge oturtabilmek için, motor hızıyla gezegenlerin çekim gücü dengeleniyor ve bu sayede sondanın yörüngesi sabitleştiriliyor.