Duyguların Hep Olacağını Zannetmek

Hayatımız boyunca pek çoğumuz hatta belki de hepimiz yoğun duygular yaşamışızdır. Çok üzüldüğümüz, çok acı çektiğimiz, çok sevdiğimiz, çok mutlu olduğumuz, yani çok çok çok dediğimiz duyguları yaşadığımız zamanlar olmuştur. Burada insanın düştüğü en büyük genelgün, tüm bu duyguların sonsuza kadar süreceğini zannetmesi ve onların peşinde koşmasıdır. Bu peşinde koşma durumu ise insanı hatalı insanlarla birlikte olmaya bile sürükleyebilir. Ancak sırf o insanın yanında o duyguyu hissediyor diye, bunun sonsuza kadar süreceğini zannedip o insanın peşinde koşabilir.

Veyahut da o ortamın peşinde koşabilir. Ancak hiçbir şey sonsuza kadar sürmez. Dediğim gibi, hiçbir duygu sonsuza kadar sürmez. Tıpkı hiçbir şeyin sonsuza kadar sürmeyeceği gibi. İşte insan, bu sonsuza kadar sürmeme durumunu, o hatayı yaptıktan sonra, zamanla o hissettiği yoğun duyguların ortadan kaybolmasıyla fark etmeye başlar. Ama iş işten geçmiştir artık. Ve bu sebepten dolayı, burada, insan zamanla yaptığı hatanın farkına vardıkça, peşinde koştuğu güzel duyguların yerini pişmanlık almaya başlar.

İnsan pişman olur. Ancak, dediğim gibi, artık geçtir. Yaşanan yaşanmış, yapılan hatalar yapılmış, kaybedilen zamanlar kaybedilmiştir. Aslında hayatta yapılabilecek en doğru şey, hiçbir yoğun duygunun peşinde koşmamaktır. Çünkü, nasıl olsa geçici olarak, hayatınızın içinde olacak bir şeyin peşinde neden bu kadar uzun süre koşasınız ki? Veya, niye bu kadar çok emek verirsiniz ki? Daha uzun vadeli şeylere de emek verebilirsiniz hayatınızda. Ama bu duygular değil.