Pek çok insan duyguları ekseninde hareket eder ve yaşar. Ancak az sayıda insan ise duyguları ile hareket etmez. Bunun sebebi duyguların realitesine olan inancını yitirmiş olmasıdır. Çünkü pek çok insan tarafından duygular gerçek olarak algılansa ya da zannedilse de, aslında duygular bizim içimizde olan, her birimiz tarafından farklı bir şekilde yaşanan ve tanımlanan ideal kavramlardır ve sonradan ortaya çıkmışlardır. Yani onları biz tanımladık. Belki başından beri içimizde vardı ama onları biz tanımladık.

Ve biz tanımladıkça daha da büyüdüler. Duyguları biz tanımladıkça büyümesi, demek ki tam olarak şöyledir. Diyelim mutluluğu tanımladınız, ona inanıyorsunuz. Bir gün mutlu olabileceğiniz, her şeyin yoluna girebileceği düşüncesi var aklınızda. Peki, gerçekten de kainat mutluluk üzerinde mi kuruluyor? Yani sonunda gerçekten bir masalda olduğu gibi mutlu sonla mı bitecek her şey? Mutluluk diye bir şey var mı? Gerçek mi? Yoksa sadece sizin kendi içinizde inandığınız, sizin kendi içinizde tanımladığınız bir durum mu? Mutlu olma hali. Realite değil.

İşte bunu anlayabilenler artık duygularıyla hareket edemezler. Çünkü duygular aslında gerçek değildir. Onları biz kendi içimizde yaratır, kendi içimizde tanımlarız. Öfkeli olma ya da bunu hissetme durumu anlık bir olaydır. Ya da böyle belli bir duygu hissetme durumu anlık bir olaydır. O duyguların tanımı ise bizdedir. Bu yüzden duygular aslında gerçek değildir ve onlara inanmak pek mümkün olmaz. Kalıcı ve real değildir duygular.