Bazen duyguların insanda belli sınırlar yarattığını düşünürüm. Mesela sevginin bir boyutu olduğunu düşünelim. Bir de bu örnekte duygulara belli değerler biçelim. Mesela bir birimlik his gibi. Mesela bir insan hayatı boyunca ailesinden on birim sevgi görerek en azından içinde bu sevgiyi hissederek büyümüş olsun.

Durum böyle olduğu zaman o insan dışarıda gördüğü sevgiden on birim hissetmediği zaman aslında sevgi gördüğünü hissetmeyecektir. Tabi bu tamamen benim düşüncem. Aynı şekilde sevgisiz büyüyen bir insan dışarıda az biraz sevgi görse sevildiğini hissedecektir.

Ya da öfkeyi düşünelim. Bir insan hayatı boyunca çok fazla öfkeleneceği durumlarda kalırsa ve bu öfke ile başa çıkabilirse aslında öfkeye dayanıklı hale gelecek ve kolay kolay öfkelenmeyeceği bir konuma yükselecektir. En azından başka insanlara göre çok daha zor öfkelenecektir. Kısacası her duygu hissedildikçe insanda o hissedilen duyguya karşı bir direnç ya da bir eşik yaratır.