Bugün saldırganca olan ve öyle gözüken pek çok davranış ve tutum her ne kadar yasalar önünde son derece yasa dışı, kötü ve ilkel gösterilse de aslında insanların içten içi hala bir güç göstergesi olarak gördüğü bir şeydir saldırganlık. En azından ilkel toplumlarda bu böyledir. Veya arada kalmış toplumlarda yasaların kötü dediği şeyleri veya toplumsal kuralların kötü dediği şeyleri insanların iç dünyası bir güç göstergesi olarak bakıp bunları iyi görebilir.

Kim insanın dışarıdan sorulduğunda saldırganlığa karşı olumsuz bir tepki verirken içten içe bunu yapan insanlara karşı sempati ve çekim duyduğunu görebilirsiniz. Bunun sebeplerinden birisi de saldırganlığın ilkel insanlar açısından bir güç göstergesi olarak görülmesidir. Buradaki mantıksa son derece basittir. Bir insan niye bu kadar saldırgan diye sorduğumuzda, aklımıza gelen ilk cevap, güçlü olduğu için bu kadar saldırgan olmaya cesaret edebiliyordur, oluyordur. Bir cesaret göstergesidir de aynı zamanda, ilkel insanlar için.

Oysaki güç kavramı ve güç kavramının nereden ulaşılabileceği konusu çok daha komplike bir konudur. Bu kadar basit değildir ama ilkel insanlar için bu durum ne yazık ki böyle değildir. Daha basit anlarlar. Saldırganlığın bir güç göstergesi olduğu zannederler. Ancak değildir. Özellikle bilimin ve teknolojinin çok hızlı geliştiği dünyada saldırganlık bir güç göstergesi olmaktan son derece uzaklaşmaktadır.