Nota, Türkler'de ve İslam dünyasında pek rağbet görmedi. Müzisyenler, tarih boyunca yazılı kaynak yerine hafızalarını tercih ettiler, eserleri ezberlerinden çaldılar.

Romen kadın, 40-45 yaşla­rındaydı, yüz dolar bile tutmayan araştırma bur­sunu, bin bir güçlükle alabilmişti hükümetinden. Trenle İs­tanbul'a gelmiş, Sirkeci'deki ucuz otellerden birine inmiş ve hemen o gün, Beyazıt taraflarındaki bir kütüp­haneye gitmişti.

Belki son 20 yıl boyunca hemen her gün aklına takılan el yazması, birkaç dakika sonra elindeydi. Her birinin altında garip sayıların olduğu, kargacık- burgacık harflerle dolu 200 küsur yıllık bir elyazmasıydı bu. Mikrofilmini almak istedi yazma­nın. Masraf olarak ödemesi gereken para, hükümetinin verdiği bursun birkaç katıydı.

Kitaplıktan çıktı, oralardaki tercü­me bürolarından birine gitti... Dört-beş dili gayet iyi konuşup yazıyor­du. Birkaç ay çalıştı o büroda. İngilizce ‘den Fransızca ‘ya, Fransızcadan Romence'ye ve daha başka dillere tercümeler yaptı. Yemeyip içmeyip biriktirdi kazandığı parayı. Sonra, İstanbul'daki ilk gününde ko­şarak gittiği kitaplığın kapısını tekrar çaldı, "mikrofilm başvuru formunu" doldurdu, masrafını da ödedi. İstediği mikrofilm, birkaç gün sonra elindeydi... İki yıl sonra da Bükreş'te, üzerinde "Romen Bilimler Akademisi Yayını" yazan bir kitap haline gelmişti ve şimdi, alanında tek kaynak.