10. yüzyılın ortalarından on dördüncü yüzyılın başlarına kadar geçen zaman zarfında, hızlı ve yaygın bir ekonomik gelişme göstererek, özellikle Avrupa’da yaşam imkânı bulan feodalizm; üretim ve tüketim biçimlerini ve ilişkilerini şekillendirmiştir. Max Weber’in hane, köy ve malikâne ekonomileri gibi irrasyonel ve geleneksel biçimlerin hüküm sürdüğü bir toplum olarak nitelendirdiği feodal toplumda, üretimin ve tüketimin geçim/harcama ekonomisine yakın bir biçimde örgütlenmesi söz konusudur. Geçim/harcama ekonomisi; değiş-tokuş için değil, tüketmek için üretmeye dayanan tarımsal bir ekonomi modelidir.

Bu model, yaşamın zaruri ihtiyacından sadece bir miktar daha fazlasını temin edecek düzeyde bir fazlalığın üretimini içermektedir. Bu örgütlenme doğrultusunda geleneksel toplumlarda; iki keskin yaşam biçimi ve sosyal sınıf görülmektedir: Halk kitlesi ile efendiler, köylüler ile senyörler, yoksullar ile zenginler, zanaatkârlar ile dükkân sahipleri, ekonomik üretimde bulunanlar (emek harcayanlar) ile herhangi bir işte çalışmayanlar (özgür ve bağımsız olarak yaşayıp ekonomik geçim kaygısı gütmeyenler). Nitekim farklı isimlendirmeleri olsa da bu ayrımın temelinde mülkiyet sahipliliği ve yaşam standartları farklılığı yer almaktadır.

Endüstriyel gelişmelere bağlı olarak gelişen kapitalizm öncesi feodal toplumlarda, sosyal ve ekonomik örgütlenme biçiminin anlaşılmasında malikâne önem arz etmektedir. Malikâne bir beyin (senyörün) evini tanımlayan sığ bir anlamdan uzak; kapalı bir grup içinde şekillenen ve kapalı bir ekonomik birim olarak kendi kendine yeterliliğe sahip olan mekânsal ve siyasal bir birlikteliktir. Her malikâne, kendi ürettiğini tüketmektedir. Şöyle ki; her malikânenin bulunduğu köy, kendine yeten birimlerden oluşan bir tüketim ekonomisine sahiptir. Serf ile ailesi, kendi yiyeceklerini kendileri yetiştirmekte; ihtiyaç duydukları eşyaları kendi emekleri ile ortaya çıkarmaktadır. Malikâne beyinin (senyör), ihtiyaç duyduğu şeyleri üretmek için zanaatkâr serfleri kendi evine bağlaması ile köyler, kendi başına bir bütün oluşturmakta ve gereksinim duyulan şeyleri imkânları dâhilinde üreterek tüketmektedir.