İnsanlar her zaman için bir şekilde, bir arada, birbirleriyle gözükürler. Bunu irilik gruplar halinde görebilirsiniz veya büyük gruplar halinde görebilirsiniz. Ama insanlar genellikle bir arada yaşarlar. Bunun en büyük sebeplerinden bir tanesi ise, insanların bir şekilde, belli başlı konularda birbirlerine ihtiyaç duymalardır. İnsanlar bazen kendi içgüdüleri uğruna, bazense duyguları yüzünden başka bir insanın varlığına ihtiyaç duyarlar.

Hiçbir insan tamamen, yüzde yüz yalnız kalamaz. Bu imkansızdır. Şartlar onu tam bir yalnızlığa itse bile, bundan hiç memnun olmayacağı kesindir. Bir düşünsenize, hiç kimse yok çevrenizde. Ne bir tane dostunuz var, ne bir tane arayıp soranınız var. Anneniz, babanız, kardeşiniz, eşiniz, dostunuz. Kimseniz yok, teksiniz. Tek başınızsınız, gerçekten tek başına kaldınız. Bunu ister miydiniz? Tüm sevdikleriniz bir anda yanınızdan gitse.

Öyle yaşama devam etmek ister miydiniz? Hiç kimse yok. Eminim birilerinin olmasını isteyeceksinizdir. Çünkü insan yalnız kalmak istemez. Ancak, insanın bir de şöyle bir durumu vardır. Eğer insan yalnız kalabilecek donanımda bir varlık olsaydı, muhtemelen yalnız kalmayı da seçerdi. Çünkü, başka insanlarla birlikte olmak, aslında onlarla ilgili sevmediğiniz pek çok durumada katlanmak demektir. Bugün eğer insanlar %100 yalnız olabilseydi, muhtemelen yalnızlığı seçerlerdi.