Bugün baktığımız zaman insan ilişkilerinde anlaşmaya dayalı belki de tek yapı evliliktir. Evet çok dikkat çekici bir durumu ama öyle. İnsan ilişkilerinde hiçbir dostluğu, hiçbir arkadaşlığı veya başka türlü hiçbir iletişimi, düşmanlığı bile anlaşma ile sağlayamazsınız ama evlilik denilen her şeyi anlaşma ile sağlayabiliyorsunuz. Bunun sebebi de muhtemelen evlilik denilen kurumun toplumun devamlılığı açısından kritik böleme sahip olmasındır. Çünkü evlilik ortamında büyüyen çocukların daha sağlıklı ve daha yararlı olabileceğine dair bir düşünce vardır. Ki bu düşüncede aslında yanlış değildir. İyi bir aile ortamında büyüyen çocuklar büyüdüklerinde topluma faydalı bireyler olabilirler. 

Tabii burada belli baş istisnaları saymadan konuşuyorum çünkü aile ortamında büyümeyip, annesi babası olmayıp da başarılı olmuş insanlar var hayatta. Ancak istisnaları kenara bırakıp genele yayarsak olayı genel olarak iyi bir aile ortamı iyi bir başarı getirir diyebiliriz bir insana. İşte bu yüzden evlilik kurumu da bu kadar önemlidir ve kurumsallaştırılmıştır diyebiliriz. Ancak bir şey kurumsallaştırmak insan ilişkilerinde onun iyi gideceği anlamına gelmez. Bugün baktığımızda pek çok evliliğin bittiğini görüyoruz. Bu onu neredeyse yarı yarı olduğunu bile düşünebiliriz. İşin daha da tuhaf yanı.

Hiçbir değişiklik yok yani evlilik kurumunun ve bu kuruma getirilen kuralların modernleştirilmesiyle ilgili de hiçbir değişim yok. Peki gün gelip de evlilikler azaldığında ya da insanları çevrenmediğinde ortaya çocuk çıkacak mı ya da çıkan çocuklar nasıl tipler olacak? İşte bunu düşünmek gerçekten zor ama gidişat sanki bu yönde gibi. Evliliklerim bu kadar çok bittiği bir dönemde bunu gören yeni nesil muhtemelen evliliğe yanaşmayacaktır. Benimki niye bitsin diyecektir. O zaman çocuklar olmayacak. Çocuklar olmasa toplumun devamlılığı gelmeyecek. Gerçekten de toplu kendi kendine bir kısır döngüye soktu.