Her şey 9 Ekim 1719'da Fransa'nın Babıâli nezdindeki büyükelçisi Marki de Bonnac ve Sadrazam Damat İbrahim Paşa arasındaki görüşmede başladı. Boğaziçi'ndeki yeni konutunda sadrazam, “Efendisinin Fransa’ya büyükelçi gönderme niyetini” ilk defa belirtti. Bu fikir Bonnac'a, “Oldukça yeni ve olağandışı” göründü. Bu tasarı gerçekten önemli bir diplomatik yeniliğe işaret ediyordu. Daimî temsilcilikler kurmayı saygınlığına yakıştıramayan Babıâli, şüphesiz yurtdışına elçi unvanı taşımayan geçici görevliler göndermişti.

O zamana kadar sadece Avusturya İmparatoru Osmanlı elçilerini kabul etme ayrıcalığına ulaşmıştı. İbra­him Paşa'nın 1719'da düşün­düğü, elçi unvanına sahip ola­cak “birinci dereceden bir temsilci” idi. Bonnac ise, “seçilecek tem­silcinin yetenekleri ve üstün hizmetleriyle kendini kanıtla­mış bir şahıs (...) olması gerektiğini” vurguladı. Seçilen Mehmet Efendi oldu.

Mehmet Efendi bilinmeyen bir ta­rihte Edirne de doğmuştur. Bon­nac’ın aktarımı ile elçilik görevi esnasında (Ağus­tos 1720 - Ekim 1721) 50'li yaşla­rındaydı. Yirmiseki­zinci Yeniçeri Ortası mensubu Mehmet Efen­di “Yirmisekiz” lakabını bu se­beple almış ve Yeniçeri Ocağı idaresinde parlak bir meslek hayatı sürdürmüştü.

 Mali konularda uzmanla­şan bu askeri yönetici aynı za­manda “Fazıl” ismiyle şiirler kaleme alan gayet kültürlü bir adamdı. Bonnac'ın ifadesiyle, Mehmet Efendi'nin görevinin esas amacı “Fransa Krallı­ğı'nda meydana gelen bütün önemli gelişmeleri öğrenmek ve imparatorluğun idaresinde faydalanılabilecek olanları tespit etmek” idi.