Krallık naibinin dünyanın en güzel elmaslarından birini satın aldığı bu dönemde de­ğerli taşlara, sırma veya simle karışık dokunmuş kumaşlara (dibâ) karşı benzer bir tutku hüküm sürmekteydi. Hem ayrıca Fransız mo­narşisine özgü yemek ve kralı selamlamaya ilişkin kimi tö­rensel usulleri tuhaflık olarak gördüğünde, Osmanlı Büyü­kelçisi bize daha yakın değil midir?

Dönemin belgelerinin ta­nıklık ettiği üzere Türk Bü­yükelçisi, Fransızlara göre üç farklı çehreye sahipti. Bütün nesnellikleriyle resmi görevliler, onu, mevcut gerile­mesine rağmen say­gın geçmişi sebe­biyle dünyanın önemli devletlerin­den birinin temsilcisi olarak görmekteydiler. Ancak o aynı zamanda bir semboldü: “Türk giysileri”, uzun sakalı, ilginç tavırlarıyla bütün meraklı gözleri kendine çekiyor ve özellikle cinsel içe­rikli düşleri süslüyordu.

Ayrıca “Doğulu Elçi” in­sanların en naziği, en ağırbaşlısı ve en bil­gesi olarak görülmekteydi. Kısacası Mehmet Efendi, farklı görünümlerin ötesinde, ev­rensel bir insan do­ğasının var oldugu yolundaki zamanın gözde görüşünün somut örneğiydi.  İstanbul'a dönüşünde Mehmet Efendi'nin deneyimi yatışmak bilmeyen bir me­rakla karşılandı. Bütün kuş­ku ve yanlış anlaşılmalara rağmen, bu ivme Batı'da gelişen “Türk modası” ile aynı dönem­de, İstanbul'da da Mehmet Efendi'nin doğal öncülüğünde bir “Frenk modası” akımı­nın yayılmasına neden oldu.

Kuşkusuz elçilik sonrasın­daki en kayda değer ye­nilik, Müslüman dünyasında Arap harfleriyle baskı yapan ilk mat­baanın kurul­masıdır. Mehmet Efendi’nin oğlu Said Efendi ve Hıristi­yanlıktan dönme Macar kö­kenli İbrahim Müteferrika 1727' de bu gelişmenin öncüsü oldular. Ancak bu başlı başına ayrı bir hikâyedir.