Balkanlarda Osmanlı Devleti'nin ilerleyişine karşı en büyük avantaj, Sırpların Ortodoks ve Macarların Katolik olmasıydı. Bu sebepten dolayı Macarların tam olarak Sırplara yardım etmemesi Osmanlı Devleti'nin Sırpistan içinde hızlı ilerlemesine sebep oldu ve en sonunda Sırplar barış istemek zorunda kaldı. Hristiyanların kendi içindeki çekişmeleri ve kendi içindeki büyük düşmanlıkları Osmanlı Devleti'nin Sırpistan seferiyle iyice ortaya çıkmış ve birbirlerine bile yardım etmekten açiz olan Hristiyanların durumu Osmanlı Devleti'nin son derece işine yarar bir haldeydi.

1455 yılında İkinci Sırbistan Seferi bitmişti ve kazanın yine Osmanlı Devleti olmuştu. Balkanlarda tek sorun dini ayrım değildi. Aynı zamanda belli başlı devletler üzerinde, belli başlı devletlerin Balkanlarda taht üzerinde hak iddiaları vardı. Veya belli başlı topraklar üzerinde belli başlı devletlerin hak iddiaları vardı. Semendire de bunlardan bir tanesiydi. Hem Sırplar, hem Bosnalılar, hem de Macarlar bu bölge üzerinde hak iddia ediyorlardı ve birbirleriyle bu sebepten dolayı bir çatışmaya düşme potansiyeline sahiplerdi. Onlar için bu durumun en kötü yanı Fatih'in bundan da haberdar olması ve bunu bir koz olarak kullanacak olmasıydı. Ve Üçüncü Sırbistan Seferi de aslında Balkan Devletlerinin bu anlaşmazlıkları üzerinde yürüyecekti.