Birinci Dünya Sava­şı'nın ilk aylarıydı. Zonguldak'tan İs­tanbul'a taşkömürü getirmek günden güne zorlaşıyordu.  Ma­denlerden İstanbul'a, Silahta­rağa Elektrik Santrali'ne taş­kömürü getirmeye çalışan ge­miler ve Şirket-i Hayriye vapurları, Rus denizaltı ve savaş gemileriyle baş etmekte zorla­nıyorlardı. Birçok gemi Rus bombardımanının hedefi olu­yor; vapurlar batırılıyor, kö­mür çoğu kez İstanbul'a ula­şamıyordu.

Savaşın başlamasıyla kö­mür ithalatı yapılamaz olmuş­tu. İngiltere'den gelen kömü­rün önü kesilmişti. Çanakkale Boğazı kapandığından, Akdeniz yoluyla da kömür sağlana­mıyordu. Almanya ile demir­yolu bağlantısı kesilince, Al­manya'dan kömür sevkiyatı da zorlaştı. Silahtarağa Elektrik Sant­rali de önemli miktarda kö­mür tüketiyordu. Gün geçtik­çe azalan kömür miktarı bü­yük sıkıntılara neden olmaya başladı. Kömür sıkıntısının önüne geçmek ve elektrik üre­timindeki aksamaları durdur­mak için, yeni kaynaklar aranmaya başlandı. İlk akla gelen, Kilyos yakınlarındaki Ağaçlı'da bulunan linyit ma­denleri oldu.

Ağaçlı linyit havzası İstanbul Boğazı’nın kuzeyinden, Kilyos'tan başlıyor, Terkos Gölü'ne kadar uzanıyordu. 25 kilometrekarelik bir alandı. Ağaçlı linyitlerinin kükürt oranı yüksekti; ancak yapılan testler sonrasında, taşkömürü ile karıştırılıp kullanıldığında, zararlı olmayacağı anlaşıldı. Zaten başka seçenek yok gi­biydi.

Şirket-i Hayriye'nin öncü girişimiyle dönemin hüküme­ti, Ağaçlı'daki kömür ocağına el koydu. Bir ocak da Ağaçlı yakınındaki Çiftalan'da açıl­dı. Her iki ocak, 1915'de işle­tilmeye başlandı. Fakat kö­mür Karadeniz kıyısındaki Ağaçlı'dan Kağıthane yakınla­rındaki Silahtarağa Santra­li'ne nasıl getirilecekti? Ağaçlı kömür ocağı ile Silahtarağa Santrali arasına bir dekovil hattı yapıla­caktı; en güvenli yol buy­du. İşte, Karadeniz-Sahra hattının yani Kağıtha­ne'den başlayıp Karadeniz kıyısına ulaşan kayıp de­kovil hattının öyküsü o günlere dayanıyor.