Kişilerin zekâ düzeylerini ölçmeye yarayan zekâ testi, Parisli psikolog Alfred Binet tarafından geliştirildi. 1896 yılında Binet, 80 çocuk üzerinde ilk denemelerine başladı. Onlardan basit bir resmi tanımlamalarını ya da bazı tanımlamaları dört ya da beş gruba ayırmalarını istedi. Yeterli bir araştırma süresinden sonra zekâ oranını belirleyen bir gösterge geliştirdi ve bunu 1905 yılında L'Annee Psychologique'de yayınladı. Binet'nin göstergesi, Paris Eğitim Müdürlüğü yetkilileri tarafından, zihinsel özürleri nedeniyle özel bir okula gitmeleri önerilen çocukları saptamak için kullanıldı.

Ancak, buna, zekâ testinin okullarda ilk kullanımı demek doğru olmaz. Daha 1897 yılında, Ebbinghaus adlı Alman psikoloğu, Binet'nin araştırmalarından yola çıkarak Silezya'daki bazı okulların öğrencilerine belirli testler uyguladı. Ebbinghaus'un testleri, daha çok çocukların düş güçlerini ölçümlemeyi amaçlıyordu. Bu nedenle çocuklardan, eksik sözcükleri tamamlamaları istendi.

Zekâ testlerinin ilk kitlesel kullanımı, 1917 Ekim'inde, ABD Ordu Tıp Merkezi tarafından gerçekleştirildi. Testleri Leland Stanford Üniversitesi'nden A.S. Otis hazırladı. Robert M. Yerkes de bunları askeri kurallara göre uyarladı. Uygulamanın amacı, askerleri zekâ düzeylerine göre belirli gruplara ayırmak ve onlara alınacak sonuçlara göre sorumluluk vermekti.

Birinci Dünya Savaşı'nın sonuna kadar 1 milyon 726 bin 966 asker testten geçirildi. Bunlardan 7 bin 800'ü normal zekâ düzeyinin çok altında bulundu ve derhal ordudan uzaklaştırılmalarına karar verildi. Bu arada, askerlerin yüzde 30'unun okuma yazma bilmediği de ortaya çıktı.